Grietje Kooistra
Even voorstellen
Sinds 2010 ben ik, Grietje Kooistra, in het bestuur getreden van Stichting “De Apenhof”
Wie ben ik, en hoe ben ik als bestuurslid gebombardeerd bij “De Apenhof”?
Ik ben al ruim 33 jaar bekend met de Apenhof.
Als student aan de landbouwschool en daar een opleiding als dierenverzorgende volgde, ben ik als stagiaire terecht gekomen bij de Apenhof.
Het gezin Venema had toen al een aardige tegenslag gehad doordat Bertha enkele jaren ernstig ziek was geweest en kon een hulp bij de verzorging van de dieren dan ook goed gebruiken.
Ik had het daar reuze naar mijn zin, en al snel groeide de uren als dierenverzorgster en stagiaire uit als manusje van alles en hielp ik naast het verzorgen van de dieren ook wat mee in de huishouding.
Wat haast onvermijdelijk leek is dat ik daar bijna al mijn vrije tijd te vinden was op het terrein van De Apenhof, en als het ware net als de dieren ook opgenomen was in het gezin. Destijds bestond de Apenhof nog niet zo lang, het was destijds nog erg klein en volop groeiende.
De wet BUD was nog maar net van kracht en die dieren stroomden in het begin binnen.
In het begin vooral apen die nog gekocht waren op de markt in Antwerpen, wat destijds nog legaal was. Daarna is er een tijd geweest dat er veel papegaaien binnen kwamen en daarna zag je verschuiving naar reptielen.
Ik heb de Apenhof zien groeien en veel zielige dieren mogen verzorgen en naar een andere mooiere plaatsen zien vertrekken, zoals dierentuinen of zelfs naar een reservaat in Afrika. Ik heb vele soorten dieren zien komen en gaan, apen, papegaaien, slangen, beren tijgers panters salamanders schildpadden en ach, zo kan ik er nog wel wat opnoemen.
Wat in het begin vooral moeilijk was, was het weer afscheid moeten nemen van dieren die verwaarloosd binnen kwamen, weer opknapten en tja dan toch ook weer herplaatst werden en ruimte moesten maken voor nieuwelingen. Ik heb geleerd om me daar als het ware voor af te sluiten, zodat ik het makkelijk kon verdragen, maar het bleef ondanks dat toch moeilijk.
Samen met Dick heb ik schuren gesloopt om daarna de stenen te bikken en weer nieuwe hokken te kunnen bouwen. “Low budget” roeien met de riemen die je hebt. Het was soms moeilijk maar zeer dankbaar werk als je daarna het resultaat zag.
Nachtelijke tripjes naar Schiphol om illegaal binnengekomen dieren direct op te halen. Met de politie als escorte dieren bij mensen uit huis halen.
Ik herinner me ook nog dat ik op mijn werk gebeld werd dat ik niet meteen vanuit het werk naar de Apenhof moest komen, omdat een oud eigenaar er achter was gekomen waar de politie zijn in beslag genomen aap had geplaatst en bedreigingen had geuit naar de Apenhof en gezegd had dat hij onderweg was om zijn aap weer op te halen, en als het niet goedschiks kon dan maar kwaadschiks.
De verwarmingsketel die er mee op was gehouden en nog wel op een hele koude dag. Je zit met tropische dieren, dus paniek alom en de hele dag in de weer om verwarmingskanonnen op de kop te tikken totdat de keten weer opgeknapt was.
Ook leuke dingen als toch trots zijn als een aapje naar je vernoemd wordt.
Als een groep meerkatten toch een jong krijgt waardoor de kans op herplaatsing makkelijker en sneller in zicht is.
Ik ben erg blij dat ik zoveel dieren die anderen alleen vanuit boeken kennen of alleen achter glas of tralies hebben kunnen aanschouwen in dierentuinen, heb mogen verzorgen en heb mogen leren kennen.
Nu wonende in het noorden van het land en niet meer de tijd kan vinden om op de werkvloer wat te kunnen betekenen kan ik via deze weg toch nog een steentje bijdragen aan het reilen en zeilen van de Apenhof.
Dieren zijn niet uit mijn leven weg te denken, zelf heb ik geen uitheemse dieren maar de twee honden een kruising appenzeller /husky van 13 jaar en een syberische husky van 3 jaar. Verder heb ik nog twee huis tuin en keuken katten en een schat van een paard waar ik western mee rijd. Een volledige baan op een zorgboerderij die verbonden is aan een orthopedische behandelcentrum en wil mijn vriend ook nog wel wat aandacht van mij. Behalve het paard zijn alle dieren ook weer afdankertjes met een verleden. Het maakt niet uit, ze zijn welkom en ik geef wat in mijn vermogen ligt.
Onlangs kwam Bertha mij dan ook vragen of ik niet in het bestuur wilde van de Apenhof. Er was een vacature en mijn verbintenis met de familie en de apenhof is er nog steeds. Natuurlijk heb ik ja gezegd en wil doen wat in mijn vermogen ligt.
Waarschijnlijk zullen jullie in de toekomst vaker iets van mij horen, ik zit vol met verhalen over de gebeurtenissen van de apenhof, een stukje verleden wat best nog wat meer op papier kan worden gezet.
Vroeger maakte ik zelf de foto’s voor de folders en het blaadje, wat lang niet zo professioneel was als nu, en bij een stukje toekomst kan ook wel een stukje verleden.
Dus tot een volgende keer.
Met vriendelijke groet, Grietje Kooistra.