Nu 2021 alweer bijna voorbij is, is het een mooi moment om terug te blikken op wat we het afgelopen jaar allemaal weer gebeurd is.

Want dankzij de hartverwarmende steun van onze donateurs en sponsoren, hebben we weer voor vele papegaaien het verschil kunnen maken!

Zo hebben de papegaaien weer heerlijk kunnen genieten van de warme zomerdagen in hun riante buitenverblijven en zitten zij er ,dankzij uw steun, in de koude winter ook weer warmpjes bij.

Dankzij de inzet en het geduld van onze trouwe vrijwilligers hebben vele papegaaien nu een vriendje of vriendinnetje binnen de Apenhof gevonden om samen oud mee te worden. Helaas zijn er ook papegaaien die een partner echt niet meer zien zitten.  Al zouden we het graag anders zien, dit hebben wij te respecteren.

Ook in 2022 zullen onze vrijwilligers zich weer inzetten om de papegaaien een mooie oude dag te bezorgen. Dit wordt mede mogelijk door een sponsor die voor de Apenhof geweldige kooiverrijking heeft gemaakt zodat de papegaaien zich niet hoeven te vervelen. Heel hartelijk dank daarvoor.

Wij hopen dat wij ook het aankomende jaar op uw steun kunnen rekenen.

Namens alle papegaaien en vrijwilligers van Stichting De Apenhof: heel hartelijk dank voor uw financiële steun en zeer grote betrokkenheid! Wij wensen u een gezond, gelukkig en liefdevol 2022!

Met vriendelijke groet,

Anita Brouwer-Venema

Dat dieren mensen feilloos kunnen aanvoelen is wel bekend. Dat was eerder met de apen al zo. Als een vrijwilligster niet goed in haar vel zat, dan was het altijd extra oppassen geblazen want zeker de wat agressievere apen probeerde haar dan te pakken. Ook binnen de Apenhof hebben we dat de afgelopen maanden weer zien gebeuren, ditmaal met een papegaai.

Rianne, onze vaste vrijwilligster, was zwanger. Ze bleef trouw komen en de laatste weken van haar zwangerschap werd het werk te zwaar maar bleef ze gezellig komen en hielp met wat binnen haar mogelijkheden lag.

De kleine kuifkaketoe, Kuifje, reageerde heel sterk op Rianne haar zwangerschap. Daar waar Kuifje normaal echt niet naar mensen toetrekt deed ze dit, sinds Rianne zwanger was, wel naar haar toe. Kuifje volgde Rianne tot ze haar niet meer kon zien. Als Rianne voor het verblijf ging staan kwam Kuifje tegen de tralies aanzitten en werd er druk gekwebbeld.

Inmiddels is Rianne bevallen van een mooie dochter en zit haar zwangerschapsverlof er bijna op. We wachten af hoe Kuifje nu zal reageren.

Je weet niet altijd van te voren wat soms een kleine verandering bij papegaaien teweeg kan brengen. Soms ben je er echt verbaast over. Materialen die in het ene verblijf niet bekeken worden lijken in een ander verblijf heel interessant te zijn. Grijze roodstaart Janssen is zo’n papegaai die je soms echt kan verbazen, maar ook Jazoe liet het de afgelopen periode weer zien wat een verandering kan doen met het gedrag van een papegaai.

We gaan even terug in de tijd. Jaren geleden heeft Dick drinknippels aangebracht in de verblijven zodat de apen die er toen in verbleven altijd vers drinkwater hadden. De apen dronken er nauwelijks uit maar speelde er zomers vooral mee. Toen er geen apen meer waren zijn de hokken verbouwd zodat ze geschikt werden voor de papegaaien, de drinknippels lieten wij toen zitten. De papegaaien en wij hadden er geen hinder van.

Doordat er papegaaien bij elkaar gewend moesten worden, moesten sommige verhuizen naar een ander verblijf. Zo ook Janssen. In zijn oude verblijf had hij ook een drinknippel maar deed er niets mee. Wel vond hij het heerlijk als zijn waterbak gevuld werd met een gieter om met zijn snavel onder de straal te drinken en er onderdoor te lopen. Maar hij dronk ook gewoon uit zijn waterbakje. Nu hij verhuisd is naar een ander verblijf, heeft hij de drinknippel ontdekt en speelt er heel veel mee. Je ziet hem genieten van zijn spel. De gieter is niet meer interessant en de plantenspuit moest hij sowieso al niets van hebben. Hij gaat nog altijd graag met zijn hele lijf in de waterbak zitten, maar spelen met de drinknippel vindt hij een leuk tijdverdrijf.

Grijze roodstaart Jazoe moest ook verhuizen. Hij had in zijn verblijf dikke touwen waar hij niets mee deed. In zijn nieuwe verblijf schommelt hij er vrolijk oplos. Waarom? Geen idee. Het is een zelfde soort touw, dus dat kan de reden eigenlijk niet zijn. Dat het verhuizen van een papegaai zoveel teweeg brengt kan ons soms echt verbazen. Helaas zijn de veranderingen niet altijd positief.

Er kwam een groter verblijf vrij en wij als vrijwilligers hadden bedacht dat het een mooi verblijf zou zijn voor de grote kuifkaketoe Boris. Zijn eigen verblijf was ruim genoeg maar dit verblijf is dubbel zo groot. De verzorgers verhuisde Boris samen met zijn kooiverrijking en de eerste 2 weken vermaakte hij zich prima. Na twee weken vonden we veren op de grond. Nu is dat wel vaker het geval maar deze veren bleken te zijn afgebeten. Elke dag bleven wij veren vinden en na een paar weken zag Boris er slecht uit. We besloten het oude verblijf weer in te richten zoals het was voor de verhuizing en brachten Boris – inclusief zijn speelgoed en kooiverrijking – terug naar zijn vorige verblijf. Het afbijten van zijn veren heeft hij daarna nog een kleine week gedaan en toen is het net zo plotseling gestopt als dat het begon. Inmiddels zit Boris alweer een paar maanden in zijn oude verblijf en ziet hij er weer veel beter uit. Boris houdt duidelijk niet van veranderingen.

Vrijwilligers van de Apenhof

Als het even rustig is bij de Apenhof, dan loop ik rond met een gevoel van grote trots. Trots dat Stichting de Apenhof alweer 45 jaar een veilige haven mag zijn voor dieren in nood en trots op het feit dat pa en ma (Dick en Bertha) al dit werk voor de stichting ruim 40 jaar gedaan hebben en dat ik hun levenswerk mag en kan voortzetten.

Maar ik ben zeker ook trots op u. U bent degene die doormiddel van uw giften zorgt dat de Apenhof blijft bestaan en dat wij ons werk kunnen voortzetten. Dat wij kunnen blijven zorgen dat de papegaaien – die onze hulp nog altijd hard nodig hebben – dit ook krijgen. Wij kunnen ons werk alleen blijven doen door u. En daarom ben ik super trots op u.

In mei bestond de Apenhof 45 jaar. 45 jaren waarin zoveel verschillende dieren soms voor een paar dagen of voor de rest van hun leven, een liefdevolle verzorging kregen en nog steeds krijgen. Vele apen maar ook tijgers, panters, leeuwen, gieren, schildpadden, reptielen en vele andere exoten vonden – al dan niet tijdelijk – een veilige haven en werd er ondertussen gezocht naar een goede dierentuin. De Apenhof is door de jaren heen een stichting geworden waarin papegaaien de aandacht krijgen die zij willen en zeker verdienen.

Toch is het 45 jarig bestaan eigenlijk geen reden voor een feestje. Het zou mooier zijn als de Apenhof – net als alle andere opvangcentra – niet had hoeven te bestaan. Maar helaas zijn er nog steeds veel dieren die door mensen gedumpt worden. Zouden we ooit een feestje kunnen vieren omdat er geen opvangcentra meer nodig zijn? Tot die tijd doen de vrijwilligers met heel veel liefde en plezier het werk wat zo hard nodig is en hopen wij weer op uw steun. Steunt u de Apenhof ook dit jaar weer?

Anita Brouwer-Venema

Doordat het samenvoegen van Janssen en Kippie niet echt wilde lukken hebben we besloten om Jazoe en Kippie bij elkaar te wennen. Al direct trokken de twee naar elkaar en binnen een paar dagen waren zij echte maatjes. Zij slapen dicht tegen elkaar aan en eten samen tegelijk uit hun voerbakjes. Ook poetsen ze elkaars veren.

Kippie is de ‘brutaalste’ van de twee en Jazoe heeft al veel bijgeleerd. Daar waar Jazoe eerst behoorlijk schuw was en in de verste uithoek ging zitten tijdens het dagelijkse schoonmaken blijft hij nu gewoon zitten waar hij zit en de vrijwilligers werken daarom maar om hem heen. Kippie wil nog graag op de schouders van een vrijwilliger gaan zitten, Jazoe durft dat (nog) niet. Dit gedrag leren wij ze zeker niet aan en stimuleren het ook niet, maar Kippie doet het gewoon of we dat nu wel of niet willen. Het belangrijkste is dat Kippie en Jazoe het samen leuk hebben. Gelukkig hebben we dat doel bereikt. En nu maar hopen dat deze twee Grijze roodstaarten samen oud mogen worden.

Anita Brouwer-Venema

In deze rubriek willen wij elke keer een of twee papegaaien in het zonnetje zetten en hem of haar aan u voorstellen.

Deze keer zijn dat Jacco en Coco de Geelwang Amazone papegaaien

Herkomst en uiterlijk

De Amazone papegaai is te verdelen in zo’n 27 ondersoorten. Toch hebben ze één ding met elkaar gemeen en dat is hun overwegende groene kleur. Doordat alle Amazones de groene kleur hebben, worden Amazones vooral aan de kleur van hun voorhoofd, hoofd, schouders en buik herkend.

Kleuren die veel bij Amazones voorkomen zijn geel, oranje, rood, blauw, paars en wit. U raadt het al: Jacco en Coco hebben geel aan hun wangen.

De wetenschappelijke naam voor hen is Amazona Autumnalis.

De Geelwang Amazone papegaaien komen van oorsprong voor in Mexico, Belize, Guatemala en Honduras tot noordelijk Nicaragua. Deze Amazones worden in een grote variatie biotopen aangetroffen: van open weiland tot dichte bossen, moerasachtige gebieden, gecultiveerde streken, mangrovebossen, maar ook op de droge savanne. Daar leven ze veelal paarsgewijs, in losse groepjes, en hele families.

De meeste amazone papegaaien kunnen goed klimmen en vliegen. Op de grond waggelen zij wat onbeholpen rond. In hun natuurlijke omgeving komt het in de eerste plaats aan op goed kunnen klimmen en vliegen. Op deze manier kunnen zij op zoek naar hun voedsel en op de vlucht slaan als dat nodig is.

De Geelwang amazone wordt zo rond de 33 tot 36 cm groot en de levensverwachting is zo tussen de 40 en 50 jaar.

Leven in de Apenhof
Jacco en Coco leven al weer een aantal jaren samen in de Apenhof. Zij eten net als alle andere papegaaien pallets, zaden en noten maar ze zijn beiden echt verzot op appels en wortels. Jacco en Coco zijn echt dikke vrienden. Zij zitten al heel wat jaren bij elkaar en genieten echt van elkaar gezelschap. Als de vrijwilligers ‘s morgen bij de dieren komen, zitten zij vaak dichtbij elkaar. Zodra de deur open gaat beginnen zij hun veren uit te schudden en wordt er meteen volop gekletst. Vooral Jacco kan heerlijk babbelen. Hij noemt zijn naam, fluit mooie deuntjes en kan ook behoorlijk schreeuwen als hij door een kleine spleet tussen de verblijven zijn buurman Chico ziet.

Coco is veel minder spraakzaam en heeft het niet zo op mensen. Hij is niet echt bang maar blijft graag uit de buurt van mensen. Jacco gaat eerder naar de vrijwilligers toen voor een portie aandacht in de vorm van kwebbelen. Aangehaald worden willen ze beiden echt niet en dat is ook prima.

Als de vrijwilligers eten geven zijn Jacco en Coco er als de kippen bij. Ze eten meestal samen, ieder aan een kant van het voerbakje. Daar waar andere papegaaien nog wel eens grauwen en snauwen naar elkaar geven, wachten Jacco en Coco geduldig tot de ander zijn kopje uit de voerbak haalt om ook een graantje te pikken.

Jacco en Coco kunnen beide heel goed vliegen. De kleppen die hun buiten verblijf scheidt van het binnen verblijf is ongeveer 25 bij 20 cm. Vooral Jacco vliegt vanuit zijn binnenverblijf hier feilloos doorheen en landt netjes tegen de tralies van zijn buitenverblijf. Als de papegaaien vooral in de zomermaanden veel in hun buitenverblijven zijn, is Jacco altijd de laatste die naar binnen gaat. Zodra het donker is gaat hij vrijwillig naar binnen, maar als het nog licht is en hij moet van de vrijwilligers toch naar binnen, dan vaak onder luid protest. Omdat wij bij het opvangcentrum wonen kunnen Jacco en Coco lekker lang buiten blijven. Coco gaat al veel eerder naar het binnen verblijf, Coco is een echte koukleum.

De laatste voerronde waarin de papegaaien een stukjes fruit en/of groente krijgen is dan ook bedoelt om de papegaaien voor de nacht naar binnen te krijgen. Meestal trapt Jacco daar wel in. Als we ‘s avonds voor de laatste controle ronde langs de verblijven lopen vinden we Jacco en Coco meestal dichtbij elkaar. We sluiten het buitenverblijven af en dan begint de nacht bij de Apenhof.

Het is voor de papegaaien nog even genieten van het zonnetje.

Papegaaien zijn in de natuur uren bezig met het zoeken van voedsel. Dit hoeft een papegaai in gevangenschap niet te doen en daardoor gaan ze zich snel vervelen. Omdat te voorkomen geven wij hen kooiverrijking. Elke keer verzinnen de vrijwilligers weer iets nieuws. En wat de ene papegaai geweldig vindt kijkt de ander er niet naar om. Boris is een grote kuif kaketoe die enorm geniet van slopen. Alles wat hij in zijn verblijf krijgt versnippert hij. En dat gaat in een rap tempo. Deze keer hebben wij de tralies van zijn binnen verblijf vol gestopt met lege rollen. In sommige hebben wij wat lekkers gedaan, andere waren leeg. Het maakt Boris echt niet uit of er iets in de rollen zit, hij geniet van het versnipperen.

Deze zomer had vele gezichten. Zo was het warm genoeg om de papegaaien vele dagen te laten genieten van hun buitenverblijven. Maar zodra het te heet werd gingen zij snel naar hun koelere binnen verblijven, ook bij regen zijn de meeste binnen te vinden.

De papegaaien hebben de vrijheid om te kiezen waar zij hun dagen willen doorbrengen. Meestal is dat `s morgens een aantal uren buiten en gaan zij `s middags naar binnen om een middagdutje te doen. Nu maar hopen dat het mooie weer nog een tijdje zal duren.

Zoals u al heeft kunnen lezen zijn de papegaaien met mooi weer graag in hun buitenverblijven. Zodra het regent vertrekken de meeste papegaaien naar hun binnen verblijven. En enkeling laat zich door een flinke hoosbui niet naar binnen sturen. En ook al is er voldoende schuilgelegenheid buiten en hebben zij de mogelijkheid om naar binnen te gaan , sommige kiezen er voor om een nat verenpak te halen.

Met zo`n nat pak zijn ze vaak niet moeders mooiste en zien er wat zielig uit, maar binnen een paar uur zien de papegaaien er weer mooi uit en zijn ze weer opgedroogd alsof er geen druppel regen is gevallen.